เช้าวันที่ 11 ธันวาคม 2557 มีโฟร์แมนท่านหนึ่งเดินเข้ามาหาผมและบอกว่าจะมาบอกลา ทำงานวันสุดท้ายคือวันนี้และหลังจากนี้ก็ไม่ได้มาแล้วเพราะใช้วันลาพักร้อนจนถึงปลายปี 2557 และรับเงินเดือนเดือนธันวาคม และลาพักร้อนของปี 2558 จนถึงปลายเดือนมกราคม 2558 เงินเดือนมกราคมเป็นเดือนสุดท้ายของการเป็นอาชีพลูกจ้าง หลังจากนี้ไปพี่คนนี้ก็จะกลับบ้านที่จังหวัดลำปาง เพื่อกลับไปอยู่ที่บ้านประกอบอาชีพเลี้ยงหมูขายและใช้ชีวิตที่เรียบง่ายอยู่ตามบ้านนอก ผมก็ตกใจเพราะว่าพี่ไม่เคยบอกเรื่องนี้กับผมมาก่อน ซึ่งเมื่อก่อนตอนทำงาน ผมกับพี่ก็ได้คุยแลกเปลี่ยนเรื่องหุ้น การลงทุน และเรื่องการใช้จ่ายเงินกันเป็นประจำ ซึ่งผมก็ได้แลกเปลี่ยนแนวคิดของผมให้แกฟังว่า การลาออกของพนักงาน ผมเห็นหลายคนแล้วลาออกไปรับเงินก้อนที่บริษัทให้ กลับบ้านไปทำธุรกิจของตัวเอง แต่สุดท้ายก็ไปไม่รอดต้องกลับมาทำงานเป็นลูกจ้างเหมือนเดิม แต่ไม่ได้อยู่บริษัทเดิมแล้วเพราะว่าอายุเรามากแล้ว จะต้องไปอยู่บริษัทผู้รับเหมา ทำงานหนักกว่าที่เคยทำกับบริษัทใหญ่ ได้เงินเดือนน้อยลง ลำบากกว่าเดิมเยอะ ในแนวคิดผมการลาออกเราได้เงินมาหนึ่งก้อน เงินก้อนนี้จะไม่ถูกนำไปลงทุนที่มีความเสี่ยงในการลงทุนเช่นไปเปิดร้านกาแฟ หรือลงทุนค้าขายทั้งสิ้น เงินก้อนนี้จะต้องนำมาลงทุนที่ได้รับเงินปันผลสม่ำเสมอ เช่นฝากธนาคาร ซื้อกองทุน หรือซื้อหุ้นปันผล เป็นต้น หลังจากนั้นเราจะเอาเงินปันผลนำมาใช้จ่ายในชีวิตประจำวันหรือลงทุนต่อก็ได้ ผมจะไม่นำเงินก้อนที่ได้จากการลาออกไปลงทุนอย่างอื่นเด็ดขาด
และการใช้ชีวิตที่ไม่ยึดติดเช่นการทำงานในบริษัทใหญ่มีสวัสดิการ มีเงินเดือนให้สูง แต่เมื่อเราลาออกเราไม่มีเงินเดือน ดังนั้นเราจะต้องไม่ยึดติดกับการใช้ชีวิตในอดีต ใช้ชีวิตแบบพอเพียง นำเงินปันผลมาใช้ในชีวิตและการลงทุนเล็กๆน้อย
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น